Op bezoek bij een kibboets in Nazareth

We zijn nog steeds in Galilea en staan op het punt om nog een poosje naar Jeruzalem te gaan.
In Nes Ammim is het nu een komen en gaan van vrijwilligers, terwijl het best druk is met het werk. Voordat nieuwe vrijwilligers komen worden de kamers mooi opgeknapt en er moeten natuurlijk visa worden geregeld. De komende week dragen we de zaken over aan anderen.

Afgelopen week, net toen de spanningen rond de Gazastrook oplaaiden, was er een studietrip naar een stadskibboets in Nazareth. Deze grootste Arabische stad heeft ongeveer 120.000 inwoners. Niet meegerekend de vele dorpen er omheen. Het hoogst gelegen deel, Nazerat Illit, is grotendeels Joods, de rest grotendeels Arabisch. Op de top van de berg staat een groot gebouw van de stadskibboets Mish’ol. Vroeger was het gebouw in gebruik als immigranten opvangcentrum van het Joodse Agentschap. Zijn de meeste oude kibboetsen grotendeels agrarisch en soms industrieel, deze jonge stadskibboets staat midden in de stedelijke samenleving en verzorgt maatschappelijke en educatieve diensten aan grote, vooral minder draagkrachtige, groepen in de stad. De leden van de kibboets doen dat heel projectmatig en met een sterke visie: je moet dienstbaar zijn en vrede stichten.
Dat is een moeilijke opgave, zeker nu de spanningen toenamen. De argwaan groeit. Bedoelt de kibboets het echt goed? Wil men echt samenleven met de Arabische meerderheid in Nazareth en zelfs daaraan dienstbaar zijn?.
Educatie- coördinator Anton is overtuigd dat de kibboets betrouwbaar moet zijn en door moet gaan. Juist van jongeren valt veel te verwachten. Zij zien de voordelen van Israëls welvaart. Geweld biedt geen oplossing.
Nazareth. Toen Jezus er opgroeide was het klein. Het groeide en was de eeuwen door een gemengde stad. Joden trokken er heen na de verwoesting van Jeruzalem in 70. Byzantijnse pelgrims stichtten er de eerste Kerk van de Aankondiging, in de 7e eeuw verwoest door de Perzen en weer opgebouwd in de 12e eeuw. Na wisselende tolerantie onder de Sultans, kregen de Arabische christenen vanaf de 18e eeuw er weer de ruimte. Nu, met de snelle groei in de laatste decennia, vormen ze een verdeelde minderheid. Niet onbedreigd en daardoor ook meer op elkaar aangewezen. “Het werk van Jezus zelf”, zoals de, al meer dan 50 jaar bij Nes Ammim betrokken, Nazarethse pastor Ibrahim Simaan laatst zei in een preek.

Al een paar dagen vonden we dat er een raar, vies luchtje in ons huis hing.
We waren ongeveer een week daarvoor verhuisd naar een ander leuk huis.
Omdat er oude huizen worden afgebroken waar nieuwe voor in de plaats komen, moesten wij naar een ander plekje.
De verhuizing was gauw gepiept en we voelden ons al weer helemaal thuis op de nieuwe plek.
Maar die stank, daar zat toch een raar luchtje aan.
Na een inspectieronde ontdekten we de oorzaak.
Er bleek nog een ‘bewoner’ in ons huis die zich was doodgeschrokken toen we in ‘zijn’ huis kwamen: we vonden een dode muis achter de bank !!
En ik natuurlijk aan het gillen….net alsof dat zou helpen, maar ja….. emoties hè……

Gisteren was er een uitbundige erev shabbat in het restaurant en ik kon het meebeleven omdat ik moest werken. Erev shabbat is de start van de shabbat, en begint op vrijdagavond na zonsondergang met een feestelijke maaltijd met speciale gebruiken: de kaarsen worden aangestoken, het brood en de wijn worden gezegend en God, de Schepper geëerd.
Er waren o.a.2 jeugdgroepen (2 x 50 pers.) en voor de maaltijd begon, begonnen zij uitbundig te zingen en te klappen en ze werden zelfs zo enthousiast dat ze al zingend boven op hun stoel gingen staan!
De vrolijke sfeer was gezet en nadat ze van de maaltijd hadden genoten, begonnen ze weer uitbundig te zingen, te klappen en te dansen, in kringen en reidansen.
Dit hadden we ook in Jeruzalem gezien in de oude stad en bij de Klaagmuur voor het begin van de shabbat. Een feestelijk begin van de rustdag, “de dag voor de Here uw God” .

Ondertussen blijft het spannend wat de politieke ontwikkelingen zullen zijn. Hier in het noorden merken we er tot nu toe niet veel van.
We zullen kijken of het verantwoord is om naar Jeruzalem gaan.
We zijn niet bang, want we weten ons leven in Gods hand.