De weg terug......
Door: Stijnie
Blijf op de hoogte en volg stijnie
30 Augustus 2017 | Oeganda, Kampala
Allereerst hartelijk bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog!
En nu het vervolg.....
De weg terug naar huis uit de gevangenis viel niet mee.
Ik kon een klein eindje meerijden met de pastor, maar daarna moest ik alleen verder.
Ik wist de weg en begon opgewekt aan de wandeling terug.
Omdat de zon loodrecht boven de stad staat en er geen bomen of flats langs de straat staan, is het bijna onmogelijk om in de schaduw te lopen en na zo’n driekwartier lopen, was ik er wel aan toe om even uit te rusten. Gelukkig zag ik een bankje bij een huis staan en ging gezellig naast iemand, die lekker aan het relaxen was, zitten en het leuke is dat je dan vanzelf gezellig een praatje hebt.
Daarna kwam ik op een lange straat waar regelmatig matatu’s rijden.
Matatu’s, zijn busjes ter grootte van een VW busje, waar ongeveer 15 mensen, en soms een paar meer ;) , in vervoerd worden.
Voorin naast de bestuurder zijn 2 en daarachter 4 rijen met 3 zitplaatsen, waarvan 1 zitplaats een uitklapstoeltje is, zodat je, als alle plaatsen bezet zijn, als haringen in een ton zit, zeker wanneer je denkt dat het busje vol is en er nog een paar meer mee mogen en je met z’n drieën op twee zitplaatsen zit. Je kunt bijna overal onderweg instappen, hij stopt als je even je hand opsteekt.
Er is ook een conducteur die de klanten binnenhaalt en daarvoor bijna de hele tijd half uit het busje hangt, zolang hij nog niet vol is, om te kijken of er mensen zijn die meewillen en hij int ook het geld ( ongeveer 0,25 per rit).
Hij geeft de chauffeur een seintje om te stoppen of door te rijden en als je uit wilt stappen roep je: ‘Conductor’ en dan weet hij dat je er uit wilt.
Op die matatu’s staat niet waar ze heen gaan, en er valt ook geen systeem in te ontdekken. (voor mij althans, misschien is het een Afrikaans systeem?)
Omdat ik inmiddels al aardig moe begon te worden, dacht ik, hier kan ik wel een matatu pakken en me lekker verder laten rijden.
Maar wat bleek, de matatu’s reden allemaal één kant op, richting de stad en daar moest ik juist niet heen.
Het blijft voor mij een raadsel hoe de mensen die vandaar naar de stad gaan weer thuiskomen……
Dus de keuze bleef lopen of met de boda-boda. Ik heb maar gekozen voor lopen ;)
Onderweg kwam ik allerhande handeltjes tegen, van bananen tot oortelefoons en mutsen en kippen. En een man die kostuums liep te verkopen met de jasjes hangend over zijn schouders en de broeken over zijn arm. Of iemand met een muts op in de vorm van een giraffehoofd met flaporen :) Saai is het niet!
Toen ik in de wijk waar ons huis staat kwam, wist ik de weg niet meer precies. En de weg vragen was geen optie, want de straat heeft geen naam…… .
Dus na goed nadenken en nog een aantal keren uitrusten en praatjes maken ;) vervolgde ik mijn weg, maar veel zijstraten lopen hier dood. Inmiddels was ik al meer dan 2 uur onderweg.
Toen ik al sjokkend een steile weg naar boven opging, lichtelijk wanhopig, - want hoe zou ik ooit het huis terug kunnen vinden - , stopte opeens een auto naast mij en vroeg een aardige jongeman of hij me een lift kon geven! Ik ben er van overtuigd: het was een Engel! Want het is hier heel ongebruikelijk om iemand een lift te geven.
Toen we boven aan de berg kwamen, herkende ik de weg en kon hem verder de weg wijzen. Hij stond er op om mij bij huis af te zetten. Wat was ik hem dankbaar!
En helemaal toen het, vlak nadat ik thuis was, enorm begon te regenen, een tropische regenbui, waardoor je in no time helemaal doorweekt bent en waar geen paraplu tegen opgewassen is.
De dag begon met de belofte God zal je beschermen en dat heb ik mogen ervaren
En nu het vervolg.....
De weg terug naar huis uit de gevangenis viel niet mee.
Ik kon een klein eindje meerijden met de pastor, maar daarna moest ik alleen verder.
Ik wist de weg en begon opgewekt aan de wandeling terug.
Omdat de zon loodrecht boven de stad staat en er geen bomen of flats langs de straat staan, is het bijna onmogelijk om in de schaduw te lopen en na zo’n driekwartier lopen, was ik er wel aan toe om even uit te rusten. Gelukkig zag ik een bankje bij een huis staan en ging gezellig naast iemand, die lekker aan het relaxen was, zitten en het leuke is dat je dan vanzelf gezellig een praatje hebt.
Daarna kwam ik op een lange straat waar regelmatig matatu’s rijden.
Matatu’s, zijn busjes ter grootte van een VW busje, waar ongeveer 15 mensen, en soms een paar meer ;) , in vervoerd worden.
Voorin naast de bestuurder zijn 2 en daarachter 4 rijen met 3 zitplaatsen, waarvan 1 zitplaats een uitklapstoeltje is, zodat je, als alle plaatsen bezet zijn, als haringen in een ton zit, zeker wanneer je denkt dat het busje vol is en er nog een paar meer mee mogen en je met z’n drieën op twee zitplaatsen zit. Je kunt bijna overal onderweg instappen, hij stopt als je even je hand opsteekt.
Er is ook een conducteur die de klanten binnenhaalt en daarvoor bijna de hele tijd half uit het busje hangt, zolang hij nog niet vol is, om te kijken of er mensen zijn die meewillen en hij int ook het geld ( ongeveer 0,25 per rit).
Hij geeft de chauffeur een seintje om te stoppen of door te rijden en als je uit wilt stappen roep je: ‘Conductor’ en dan weet hij dat je er uit wilt.
Op die matatu’s staat niet waar ze heen gaan, en er valt ook geen systeem in te ontdekken. (voor mij althans, misschien is het een Afrikaans systeem?)
Omdat ik inmiddels al aardig moe begon te worden, dacht ik, hier kan ik wel een matatu pakken en me lekker verder laten rijden.
Maar wat bleek, de matatu’s reden allemaal één kant op, richting de stad en daar moest ik juist niet heen.
Het blijft voor mij een raadsel hoe de mensen die vandaar naar de stad gaan weer thuiskomen……
Dus de keuze bleef lopen of met de boda-boda. Ik heb maar gekozen voor lopen ;)
Onderweg kwam ik allerhande handeltjes tegen, van bananen tot oortelefoons en mutsen en kippen. En een man die kostuums liep te verkopen met de jasjes hangend over zijn schouders en de broeken over zijn arm. Of iemand met een muts op in de vorm van een giraffehoofd met flaporen :) Saai is het niet!
Toen ik in de wijk waar ons huis staat kwam, wist ik de weg niet meer precies. En de weg vragen was geen optie, want de straat heeft geen naam…… .
Dus na goed nadenken en nog een aantal keren uitrusten en praatjes maken ;) vervolgde ik mijn weg, maar veel zijstraten lopen hier dood. Inmiddels was ik al meer dan 2 uur onderweg.
Toen ik al sjokkend een steile weg naar boven opging, lichtelijk wanhopig, - want hoe zou ik ooit het huis terug kunnen vinden - , stopte opeens een auto naast mij en vroeg een aardige jongeman of hij me een lift kon geven! Ik ben er van overtuigd: het was een Engel! Want het is hier heel ongebruikelijk om iemand een lift te geven.
Toen we boven aan de berg kwamen, herkende ik de weg en kon hem verder de weg wijzen. Hij stond er op om mij bij huis af te zetten. Wat was ik hem dankbaar!
En helemaal toen het, vlak nadat ik thuis was, enorm begon te regenen, een tropische regenbui, waardoor je in no time helemaal doorweekt bent en waar geen paraplu tegen opgewassen is.
De dag begon met de belofte God zal je beschermen en dat heb ik mogen ervaren
-
30 Augustus 2017 - 12:29
Jaap:
bedanky voor het bericht het is een moeilijke tocht voor je geweest maar je bent gelukkig thuisgekomen
God heeft je beschermt groetjes jaap. -
30 Augustus 2017 - 12:31
Dianne:
Sjonge, alleen al die einden lopen spreekt me niet echt aan, zoals je zult begrijpen. Luiwammes eerste klas..... Mooi, die bezoeken aan de gevangenis. Heb dat tijdens mijn studie in Leiden ook een poosje gedaan, ik vond de mensen zo verschrikkelijk aardig, dat ik echt niet kon begrijpen, dat ze daar terecht zaten! Hier alles redelijk goed, de gemeentevergadering (van de kerk, die van de gem.Utrechtse Heuvelrug zijn weer begonnen!) is uitgesteld naar 12 september en ik ga straks naar Teuni en Henk.
groet, liefs,
Dianne -
30 Augustus 2017 - 12:54
Tineke En Jan:
Wat weer een belevenis, Stijnie! Het gevangeniswerk alleen al is mooi om te doen. Dat gaat allemaal niet vanzelf. Wij bidden ook voor jullie, dat je tot zegen mag zijn voor anderen, zoals voor de gevangen vrouwen.
Wat een wandeltocht! Het doet me denken aan heel lang geleden, toen jij vanaf de stad Zwolle naar het huis van mijn zus terug wilde lopen om een buskaartje uit te sparen!!! -
30 Augustus 2017 - 14:33
Stijnie:
O,o Tineke, o, dat is wel een traumatische ervaring geworden!Als ik dat geweten had......
Gelukkig hebben we verder mooie herinneringen aan die logeerpartij :) ! -
30 Augustus 2017 - 15:51
Reint En Else:
Leuk om weer van je te horen. Als we je verslag zo lezen ben je bij terugkomst in NL in korte tijd een paar jaar ouder geworden! -
30 Augustus 2017 - 16:01
Annette B.:
Lieve Stijnie,
Weer terug van onze vakantie heb ik vol belangstelling je verhalen gelezen.
Wat maak je veel mee en wat een mooi maar ook moeilijk werk...
Je bent gelukkig weer veilig thuis gekomen en beschermd onderweg...!
Tot de volgende keer, liefs Annette -
30 Augustus 2017 - 16:02
Reint En Else:
(Vervolg, er is deel tekst weggevallen)
..... -
30 Augustus 2017 - 16:05
Reint:
Dit gaat em niet meer worden! -
30 Augustus 2017 - 16:21
Jaap & Fiet:
Bedankt weer Stijnie voor het vervolg van de feuilleton :-) . Immers, hoe zal het aflopen? Zo te horen kan je daar nog een redelijk vertrouwen in mensen hebben. Het lijkt ons dat je hier als vrouw alleen toch niet zomaar met een onbekend manspersoon zou meeliften, of wel?
Afijn, mooi dat je toch weer veilig en bijtijds bent thuis gekomen. Hoe dan ook, mooi dat je hierbij Gods beschermende hand hebt mogen ervaren.
Groetjes en we zien uit naar je volgende avontuur,
Jaap & Fiet -
30 Augustus 2017 - 17:17
Nanda:
Fijn dat je veilig bent thuisgekomen, Stijnie. Kampala is dan toch redelijk veilig vergeleken met Nairobi ( Nairobbery), maar voorzichtigheid blijft geboden. En, het belangrijkste, je wordt door Boven beschermd. Je Bewaarder sluimert noch slaapt.
Hartelijke groet voor jullie beiden, Nanda.
-
30 Augustus 2017 - 22:52
Leny:
Wat een bijzondere ervaring Stijnie, ik zie al lopen vol goede moed en steeds meer terugzakken en toch doorgaan.
En te mogen meemaken als de nood het hoogst is....knipoog en lichtpuntje van Onze Hemelse Vader.
-
31 Augustus 2017 - 09:41
Janny:
Wat weer een indrukwekkend verhaal! Ik zag het helemaal voor me. Dit doe ik jou dus echt niet na!! Wat een paniek als je de weg kwijt raakt, maar wat is het dan goed om te ervaren dat God je Beschermer is! Veel sterkte bij jullie werkzaamheden daar.
Groetjes van Jaap en Janny -
31 Augustus 2017 - 18:43
Aart:
Wat een spannende reis van uit de gevangenis, Stijnie.
Gelukkig ben je weer veilig thuis gekomen, al ging het letterlijk en figuurlijk met horten en stoten.
Hartelijke groet van Aart. -
04 September 2017 - 08:56
Martine:
Wauw stijnie, wat een ervaring. En wat zal het spannend zijn geweest.
Heel mooi dat je in de gevangenis geweest bent... erg heftig lijkt me.
Groetjes aan Douwe.
Dikke knuffels en kusjes van Iris en Jolien.
En van ons ook ;-) -
04 September 2017 - 11:55
Fenneke :
Wij hebben al twaalf of dertien jaar in Africa gewoond, en ik moetbekennen dat iknog nooit in een matatu heb gezeten!! Wel een keertje op een boda boda, maar dat kwam omdat we vastzaten in een stilstaandefile, dus stapten we uit de taxi en gingen elk met een bodaboda en onze koffer achterop de bodaboda naar het vliegveld -
04 September 2017 - 19:20
Herma:
He lieve allebei.
Wat een ervaringen doe je daar op. Zo te horen en te lezen ben je daar veiliger dan hier?
Was je niet bang?
Liefs Herma -
05 September 2017 - 09:02
Sjoerd:
Wat prachtig, Stijnie! Een heel avontuur! Hartelijk groet, ook voor Douwe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
