In de gevangenis
Door: Stijnie
Blijf op de hoogte en volg stijnie
18 Augustus 2017 | Oeganda, Kampala
Schrik niet, ik was in de gevangenis……
Maar gelukkig niet om te blijven, maar op bezoek. :)
’s Morgens als ik mijn telefoon aanzet, kijk ik altijd eerst naar de ‘Bijbeltekst van de dag’. Vandaag was de tekst ‘Hij zal je beschermen met zijn vleugels, onder zijn wieken vind je een toevlucht, zijn trouw is een veilig schild’.
Dat was een goed begin van de dag!
Want vandaag zou ik met de pastor en nog iemand van de kerk op bezoek naar de vrouwengevangenis gaan en eerlijk gezegd zag ik daar wel een beetje tegenop.
Hoe zou dat gaan? Ik kon me er niet zo goed een voorstelling van maken.
Na het ontbijt ging ik op weg naar de kerk, waar ik had afgesproken, ongeveer anderhalf uur lopen.
Ik kon een eind meerijden in de auto en het laatste stuk moest ik lopen.
Het was een langer stuk dan ik dacht en inmiddels was het bijna 10 uur, de tijd waarop ik afgesproken had.
Ik dacht, weet je wat, ik ga het laatste stuk nog maar even met een matatu (een busje), dan kom ik niet te laat.
Zo gedacht, zo gedaan.
Maar in de matatu ging het opeens wel heel snel en ik kon niet zo makkelijk zien waar we waren omdat de ramen wat lager zijn dan je zit, dus je moet je in allerhande bochten wringen om door het raampje te kijken.
Na een poosje stapte ik uit, keek om me heen, maar herkende het niet, moest ik nu nog iets verder lopen of moest ik weer een eindje terug? Ik ging maar een kant oplopen in de hoop dat ik wat bekends zag. Maar na een poosje lopen, nee, nog steeds niets bekends, toen maar weer terug de andere kant op.
Al met al was het inmiddels 10 uur geweest en ik baalde vreselijk dat ik te laat kwam en voelde me wanhopig worden, ik wist echt niet welke kant ik op moest. Ik vroeg Gods hulp en na een poosje lopen, zag ik dat ik de goede richting was opgegaan. Goddank!
De pastor begon al een beetje ongerust te worden en was blij mij te zien :)
We gingen naar de gevangenis en ontmoetten nog iemand die met ons meeging.
We hadden zakken met rijst, suiker en bonen bij ons, want ze krijgen elke dag hetzelfde eten, bonen en maispap, met weinig voedingswaarde.
Ook hadden we zeep bij ons voor het wassen van hun kleren, want dat moeten ze zelf doen en ze krijgen alleen maar water.
Verder had ik een tas met kinderkleding meegenomen, want als een vrouw de gevangenis ingaat en kinderen heeft, gaan ze mee de gevangenis in en daar gaan zij ook naar school.
Familie van de gevangenen moeten voor de aanvullende dingen zorgen.
Wie geen familie heeft, heeft pech en krijgt geen bezoek, daarom bezoekt de pastor 2x per week een groepje van 6 vrouwen en meisjes die geen familie hebben.
Gelukkig zijn er meer mensen die zich om de gevangenen bekommeren en er als vrijwilliger komen of voedingsmiddelen schenken.
Om toegelaten te worden was er een strenge controle en onze naam werd in een groot boek opgeschreven.
In de verte zagen we de vrouwen, allemaal in een gele jurk met streepjes en we hoorden sommigen zingen.
In de gevangenis wordt allerhande werk gedaan: op het land en in de tuin, schoonmaken, manden en tassen en vloerkleedjes vlechten, sieraden maken en sieradendoosjes voor de verkoop, enz.
Ook is er de mogelijkheid voor hen om naar school te gaan, zelfs naar de universiteit.
De scholen zijn op het terrein, voor de kinderen en de gevangenen.
We gingen naar een bezoekersruimte en wachtten tot de vrouwen en meisjes kwamen.
Toen ze kwamen rolden ze een mat uit en daar gingen ze op zitten.
Het was goed, maar ook ontroerend om hen te ontmoeten. Er waren 2 jonge vrouwen bij die aan de universiteit studeerden en de anderen werkten.
Ze vonden het fijn dat ik hen de groeten kon overbrengen van de kerk van Driebergen, die dit werk ondersteunt, en vertellen dat we aan hen denken en voor hen bidden.
Nadat we ongeveer een half uur met elkaar gepraat hadden, - voor wie niet Engels sprak vertaalde de pastor het in het Luganda - , mocht ik nog met hen bidden.
Toen moesten we hen weer achterlaten.
Wat zou er in hun leven allemaal gebeurd zijn voor ze hier terecht kwamen?
Hierna moest ik de weg terug naar huis vinden, en dat viel nog niet mee! Wordt vervolgd…….
Maar gelukkig niet om te blijven, maar op bezoek. :)
’s Morgens als ik mijn telefoon aanzet, kijk ik altijd eerst naar de ‘Bijbeltekst van de dag’. Vandaag was de tekst ‘Hij zal je beschermen met zijn vleugels, onder zijn wieken vind je een toevlucht, zijn trouw is een veilig schild’.
Dat was een goed begin van de dag!
Want vandaag zou ik met de pastor en nog iemand van de kerk op bezoek naar de vrouwengevangenis gaan en eerlijk gezegd zag ik daar wel een beetje tegenop.
Hoe zou dat gaan? Ik kon me er niet zo goed een voorstelling van maken.
Na het ontbijt ging ik op weg naar de kerk, waar ik had afgesproken, ongeveer anderhalf uur lopen.
Ik kon een eind meerijden in de auto en het laatste stuk moest ik lopen.
Het was een langer stuk dan ik dacht en inmiddels was het bijna 10 uur, de tijd waarop ik afgesproken had.
Ik dacht, weet je wat, ik ga het laatste stuk nog maar even met een matatu (een busje), dan kom ik niet te laat.
Zo gedacht, zo gedaan.
Maar in de matatu ging het opeens wel heel snel en ik kon niet zo makkelijk zien waar we waren omdat de ramen wat lager zijn dan je zit, dus je moet je in allerhande bochten wringen om door het raampje te kijken.
Na een poosje stapte ik uit, keek om me heen, maar herkende het niet, moest ik nu nog iets verder lopen of moest ik weer een eindje terug? Ik ging maar een kant oplopen in de hoop dat ik wat bekends zag. Maar na een poosje lopen, nee, nog steeds niets bekends, toen maar weer terug de andere kant op.
Al met al was het inmiddels 10 uur geweest en ik baalde vreselijk dat ik te laat kwam en voelde me wanhopig worden, ik wist echt niet welke kant ik op moest. Ik vroeg Gods hulp en na een poosje lopen, zag ik dat ik de goede richting was opgegaan. Goddank!
De pastor begon al een beetje ongerust te worden en was blij mij te zien :)
We gingen naar de gevangenis en ontmoetten nog iemand die met ons meeging.
We hadden zakken met rijst, suiker en bonen bij ons, want ze krijgen elke dag hetzelfde eten, bonen en maispap, met weinig voedingswaarde.
Ook hadden we zeep bij ons voor het wassen van hun kleren, want dat moeten ze zelf doen en ze krijgen alleen maar water.
Verder had ik een tas met kinderkleding meegenomen, want als een vrouw de gevangenis ingaat en kinderen heeft, gaan ze mee de gevangenis in en daar gaan zij ook naar school.
Familie van de gevangenen moeten voor de aanvullende dingen zorgen.
Wie geen familie heeft, heeft pech en krijgt geen bezoek, daarom bezoekt de pastor 2x per week een groepje van 6 vrouwen en meisjes die geen familie hebben.
Gelukkig zijn er meer mensen die zich om de gevangenen bekommeren en er als vrijwilliger komen of voedingsmiddelen schenken.
Om toegelaten te worden was er een strenge controle en onze naam werd in een groot boek opgeschreven.
In de verte zagen we de vrouwen, allemaal in een gele jurk met streepjes en we hoorden sommigen zingen.
In de gevangenis wordt allerhande werk gedaan: op het land en in de tuin, schoonmaken, manden en tassen en vloerkleedjes vlechten, sieraden maken en sieradendoosjes voor de verkoop, enz.
Ook is er de mogelijkheid voor hen om naar school te gaan, zelfs naar de universiteit.
De scholen zijn op het terrein, voor de kinderen en de gevangenen.
We gingen naar een bezoekersruimte en wachtten tot de vrouwen en meisjes kwamen.
Toen ze kwamen rolden ze een mat uit en daar gingen ze op zitten.
Het was goed, maar ook ontroerend om hen te ontmoeten. Er waren 2 jonge vrouwen bij die aan de universiteit studeerden en de anderen werkten.
Ze vonden het fijn dat ik hen de groeten kon overbrengen van de kerk van Driebergen, die dit werk ondersteunt, en vertellen dat we aan hen denken en voor hen bidden.
Nadat we ongeveer een half uur met elkaar gepraat hadden, - voor wie niet Engels sprak vertaalde de pastor het in het Luganda - , mocht ik nog met hen bidden.
Toen moesten we hen weer achterlaten.
Wat zou er in hun leven allemaal gebeurd zijn voor ze hier terecht kwamen?
Hierna moest ik de weg terug naar huis vinden, en dat viel nog niet mee! Wordt vervolgd…….
-
18 Augustus 2017 - 13:04
Ineke. Koops:
Ha Stijnie, je bent wel dapper hoor!! Hoe komen zulke vrouwen nu in de gevangenis vraag ik me oprecht af! Weet je daar iets van? Veel. Sterkte met je werk en fijn dat je zoveel kunt doen! We denken aan jullie, groeten! -
18 Augustus 2017 - 13:38
Douwe:
Maar je bent wel heelhuids thuisgekomen . . . . -
18 Augustus 2017 - 14:59
Irene:
Wat een prachtig verhaal met voorlopig een open einde.
Bewondering voor jullie die dit prachtige werk doen.
Ik kijk nu al uit naar het volgende bericht.
Veel voor jullie allen vanuit W'veen. -
19 Augustus 2017 - 10:49
Teuni :
De groeten van onze logees Irene en Joas, we hebben je verhaal gelezen en we vinden het mooi dat je bij de vrouwen in de gevangenis bent geweest. Lieve groet, Teuni -
19 Augustus 2017 - 12:47
Nanda:
Hallo Stijnie, wat mooi dat je daar geweest bent. Het was wel een grote stap, maar je kon zo wel het Licht laten schijnen voor deze mensen. Fijn dat je het durfde. Groetjes voor jullie allebei, Nanda.
-
19 Augustus 2017 - 21:56
Herma:
Hoi.
Nou, ik schrok wel even van je aanhef! Gelukkig mocht jij er weer uit,maar na je verhaal zag ik al die vrouwen voor me. Wat zijn die mensen dan afhankelijk van familie...........dat is hier wel even anders.
Elke keer verrast (of doet het je pijn) de diversiteit in culturen je weer he?
Vanavond was ik bij de Somalische vrouw .Ze had een baby gekregen vannacht, maar dat was niet goed gegaan dus moeder en kind zijn naar het ziekenhuis gebracht.
Ach..........daar lag ze alleen.Begreep niets van wat er gebeurde en gebeuren moest...
Gelukkig lijkt het goed te gaan.
Lieve mensen........alle goeds voor jullie....
liefs Herma -
21 Augustus 2017 - 16:37
Janny:
"toevallig" kom ik weer op je blog en zie dat je de draad toch weer hebt opgepakt! Wat fijn dat je ons weer mee laat beleven. We vinden je ontzettend dapper. Mooi dat je daar iets kan betekenen. Groet voor jullie beiden,
Jaap en Janny -
21 Augustus 2017 - 21:32
Jaap & Fiet:
Mooi Stijnie dat je mocht bijdragen aan het contact met gevangenen door christenen en dat je deze vrouwen ook namens onze gemeente aan God hebt opgedragen! Intussen ook weer een optie om dit als vrijwilligerswerk te overwegen na jullie terugkomst in Nederland. :-)
Hartelijke groet,
Jaap & Fiet -
23 Augustus 2017 - 22:27
Reint En Else:
Na een spannend begin toch een mooi bezoek kunnen brengen aan de vrouwen in de gevangenis. Goed dat wij als gemeente dat werk daar mogen ondersteunen! Het krijgt voor jou zo wel echt handen en voeten. Kijken met belangstelling uit naar je volgende verslag. Hartelijke groeten, ook aan Douwe! -
04 September 2017 - 16:41
Sjoerd:
Wat een avontuur! Maar je brengt licht en zegen, terwijl je zelf ook gezegend wordt.
In onze gedachten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
